Apat na dekadang hugot

NAGLIPANA NGAYON sa internet ang tinatawag na “Jollifeels” o serye ng mga patalastas na tanging itinakda para sa Araw ng mga Puso.  

Dahil sa ang tema ng serye ay ang kawagasan ng pag-ibig, sa kabila ng di pagkakatuluyan sa harap ng altar, o sa maagang pagkuha ni kamatayan sa kasing-irog, sari-saring bansag ang ipinangalanan dito, tulad ng Bida ang Sawi, Biyak Puso, Laglag Luha, atbpa.

Ako mismo ay hindi nakapagpigil sa pagtulo ng aking luha sa Almusal at Date.

Subali’t gaano man katindi ang tama sa puso at timo sa damdamin ng Jollifeels, wala pa rin sila sa kuwento ng isang katoto sa pinagpatnugutang lathalain sa kolehiyo noong dekada ’70, ang Regina ng noo’y Assumption College sa noo’y bayan ng San Fernando.

Inirog, dinakila’t sinamba ng aming makata ang isa sa aming mga manunulat ng balita. Subali’t kung gaano kadaling magtahi-tahi ng binukayong berso’t ugoy ng rima, gayun naman kahirap nitong isabibig ang nagpupuyos na pagmamahal, ang alab ng pag-ibig sa kanyang sinisinta.

Tila baga’y sapat na’ng siya’y mabanaagan man lamang ng sulyap, at langit na mismo ang kanyang narating. Kaya hayun, ang pahaging hangin ay sa kawalan din nauwi.

Ang mga landas ay tuluyan nang nagkahiwalayan sa pagtatapos ng pag-aaral.

Apatnapu’t-dalawang taon eksakto ang lumipas nang muling magkatagpo-tagpo ang aming mga landas sa pagbabalikbayan ng pinakamamahal naming ina sa Regina, ang ngayo’y Ginang June V. Whitmer.

At sa ating makata, ang muling pananariwa ng naunsyaming pagmamahal na kinipkip sa kanyang puso sa loob ng apat na dekada; ang larawan ng inirog at sininta hanggang ngayo’y laman pa rin ng kanyang pitaka.

Ito ang kanyang hugot sa kanilang muling pagkikita nitong ika-8 ng Pebrero:        

Isang araw na damdamin

Tibok ng puso ko, ay di magkamayaw

Ang pangungulila, tuluyang naparam

Nawalay na hirang, muling magtitipan

Kaba ay nadama, gayon-gayun na lang.

Tanong sa sarili, hitsura'y ano na?

Di pa nagbabago, ang dating ganda n'ya?

Ang para sa akin, di na mahalaga

Ang magkita kami, akin nang ligaya.

Bawal mang isipin, asawa'y mayron na

Ang aming tadhana, di sa isa’t-isa

Naputol na lubid, bubuklurin pa ba?

Maaaring 'sang araw, maging alaala.

Habang pumapasok, ay lalong ninerbyos

Nandyan na kaya, ang irog kong si B...ts

Aking naririnig, halakhak sa loob

Pamilyar na boses, sa 'ki’y nagpakabog.

Subali't naglaho, nang aking makita

Kanya ay kaakbay, mahal na asawa

Di ko na pinansin, nabaling sa iba

Kirot sa puso ko, para lang mawala.

Lihim na pagsulyap, ang aking ginawad

Ni harapin siya’y, di ko na hinangad

Ba't pa isinama, ang kanyang kabiyak

Di man malapitan, di man makausap.

Kusa s’yang lumapit, ako'y kinausap

Ang pag-aalangan, di pa rin mabawas

Gusto mang magtanong, ay di naganap

May pader sa gitna, gusto kong mabuwag.

Ang mga pasaring, sa aming dalawa

Sa aking kalooban, ay nagpapasaya

Dating kalungkutan, ang palit ay tuwa

At sa bandang huli, ay pansamantala.

Matuling lumipas, ang mga minuto

Ang pamamaalam, ng bawat katoto

Minsan pa'y nadama, ang pagkasiphayo

Aking ginigiliw, kailan magtatagpo?

Nang s'yay nagpaalam, di ko na tiningnan

Baka mabakas n'ya, aking kalungkutan

Palad n'yay yumapos, sa 'king mga kamay

Pumawi sa hapis, sa kanyang paglisan.

Kailan magkikita, 'yan di ko pa alam

Di ko pa rin alam, ang mararamdaman

Kung gaya ng dati, sana'y huwag na lang

Salang ituturing, sa asawang mahal.

Ah, sa lalim ng hugot ng aking kaibigan, aking nasambit lang: Sa wagas na pagmamahal, walang sala, walang bawal. Gan’un pa man, di ko napigil “mag-poesyang” Kapampangan:

Apat nang decada
Mepuput a sinta
Misapuac, misalbag,
Meualang alaga.
Taram ning nasa man
Qng berso ning poeta
Culang yang pamutut
Qng bucnul ning lugud
Tali cang ‘urelia
    -  Ning mal nang asawa.